یا الــهی سیـــدی مــولای من

 آمـــــدم بــاز آمــــدم ای دستـگـــــیر

 دردمـــــندم بــــــهر درمان آمـــــــدم

من به خود کـردم سـتم دستم بگـــیر

عــــــــقده دل با تـــو من وا می کنم

کس چه دانــــد زآتش پنهـــان مــن

گر چه در سوگ عزیزان سوختم

از غریــــــبی درد دارم در دلـــــــــم

آه از تنــــــهایی و شبــــــهای مــن

در دلم داغ شهــــــیدان مانده است

ای فلـــک بشـــــکاف زنـــــدان دلم

کاندرآن گلــــهای پر پر مانده است

از شهـیدان گفتن آسان نیست نیست

بایــــد آنجا می شنـــیدی ذکرشــــان

باید می بودی در آن شبـهای عشق

آخرین دم ســـر به دامانــــت نهـند

آه مـــن زیـــن کاروان جا مانده ام

آن صــــفای جبـهه ها یادش به خیر

اینــک از این درد و تنــهایی فغان

بانــــگ نای نیــــنوا بودیــــم مـــا

کاروان رفــــت و به جا مانــدیم ما

هر دم اینــــک هـــمدم آهیم و درد

گر چه اکـــنون هم  ســـپاه سنگریم

لیـــک اندر کوفه تنـــــها و غریب

کوفـــــه ما ، کوچـــه ما ، شـهر ما

در بســـاط کوفـیان جز غدر چیست

بس سر افرازان که بـی نام و نشان

هـــم دلان درد بسیــــجی نام نیست

درد جانبازان نه درد دســت و پاست

درد او درد غریـــــب کربــــلاسـت

در دلـــش داغ خمینـــی ماند و بس

رَبـّنا اَفرغ عَلیـنا صـَـبرنا

کاش می بـــردی مـــــرا با کـاروان

در مــــقام قــُـرب بودم کــاش مـــن

یا شفیـعی سیدی  مـولای من

یا غـیاث المسُتغیثـین، مَرهمی

یا ورمُستوحشین فی الظّـُلَم

شـــوق پرواز و ســــفر باشــد مرا

رَبّنا اِغــفر ذنــوبی کُـلّـها

گر من از جــور زمـــانه سوختم

آنــــک آن یعــــقوب کنعـــانی منم

آتش عشــــقش به جانم بر فروخت

کـــی شود دوران هجرانــــش تمام

شوره زاران چــــون گلسـتانی شود

« ناصر» از شوق وصالش ماند و بس

(درد مارا نیست درمــــان الغیاث

آشنــــای نالــــــه شبــــــهای مـن

شــکوه ها دارم ولی برمن مـگــیر

با دلی خون  ،چشـــــم گریان آمدم

عفو کن باز آمــدم من ، گر چه دیر

راحـــت جان در تـــــو پیدا می کنم

آه از ســـــوز درون جــــــــان من

دیـــــده بر لطـــف تو یا رب دوختم

ســــوز آهی ســـــــرد دارم در دلم

ســــردی کاشـــــانه و تبــهای من

شـــومی شام غریبــان مانده است

تا ببیــــنی نقـــش ایــــــــوان دلـــم

حسرت شبــــــهای سنگر مانده است

عاشــــقان دانند درد عشــــق چیست

تا بدانــــی منتـــــهای فــــکرشـــــان

تا ببیــــنی عاشـــــق و تبهای عشق

مژده های وصــــل جا نانــــت دهند

بی کـــس و بی یار و تنــها ما نده ام

شور و غــوغای دعــا یادش به خیر

از حریـــمی ســـرد و  شیدایی فغان

در هــــوای کربـــــلا بودیـــــم مــــا

انــــدر این وادی چرا مانــــــدیم ما

اشـک ریزان بر سر چاهــیم و سرد

واله و شــــیدای دین  و کــــشوریم

روز و شب در خوانـدن اَمّن یُجیب

 ساحـــل امـــنی ندارد بـــــــحر مـــــا

کوفـــه قربا نــــگاه مولامان علیست

زانــوی غــم در بغــل دور از میان

شــــهرت و آوازه در ایـــام نیــست

دردهای تــــن هـــمه درد هـــواست

داغ او داغ اســـــیر نیــــنواســــت

حسرت قبر حسیـــــنی مانــد و بس* 

بر زبانــــم نیـــست جـــز یـا لَیـتنا

در بیـــــابان مانـــده ام بی آشــیان

با شهـــــیدان می غـــنودم کاش من

بنـــد ها بگـــــسل دگـــر از پای من

با مُراد خویــــش جفـــــتم کن دمی

 رحـم کــن بر استــخوان نازکم

شـــور و ســــودایی دگر باشــد مرا

نیـــست ما را تحــــــفه ای الاّ الدّعا

دیــــده بر لطـــف تو یارب دوخــــــتم

بـــــی قــــرار بـــــوی آن پیــــراهنم

سینه عمری درفراغش سخت سوخت

وز پــــس پـــرده برون آیــــد امــــام

ایـــن کــــویر خشک  بســـــتانی شود

روز و شب اندر خیـــالش ماند و بس

 هجر مارا نیـست پایان الغیاث )

خلیل صارمی نایینی  «ناصر »